تنهایی، شرم، تشویش و افسردگی!
ادعای اینکه تشویش، یک واکنش عاطفی ناشی از تنهایی است زیاد دور از واقعیت نیست. پذیرش این مسئله که تنهایی و طولانی مدت شدن آن، باعث افسردگی خواهد شد نیز منطقی است. تنها نکته کمابیش غیرقابل قبول این می تواند باشد که در بین این احساسات منفی، نباید جایی برای شرم وجود داشته باشد.
فرض کنید می خواهید از همدمی با دیگران لذت ببرید ولی به جای آن پی ببرید که در پیرامون شما کسی نیست که با آنها تماس بگیرید. یا تجسم کنید که به دنیای بچگی برگشتید و اسباب بازی تازه ایی خریدید که می خواهید در پارک محله، به دوستان تان نشان دهید ولی دوستان شما مشغول بازی با سایر بچه ها هستند و اهمیتی به شما نمی دهند. در اینگونه شرائط، حس شرمساری به خاطر تنها بودن در شما ایجاد خواهد شد.
بی اعتنایی دیگران، حقارت و دلخور شدن، معمولاً به شرمگین شدن نباید ختم شود ولی احساس شرم شکل می گیرد چون عواطف اذیت کننده به خاطر تک افتادگی و منزوی بودن ایجاد شده اند.
از همان اوان کودکی، اگر آرزوی های افراد و توقعِ داشتن لحظات خوش به دلائلی برآورده نشود احساس شرمگین بودن یکی از واکنش ها است که به سراغ آدمها خواهد آمد. به عبارتی دیگر، همانطور که اختلال در تهیه لحظات شاد، حس شرمساری را می پروراند همزمان با آن، رابطه درونی آدمها با شخصیت خودشان نیز جریحه دار می شود که بیش از پیش به احساس شکست و شرم منجر می گردد.
این درک عمومی وجود دارد که آدم های تنها، دوست داشتنی، دلپذیر، با اهمیت و قابل توجه نیستند. این نوع تشخیص های ذهنی، به گونه ایی نادرست باعث افزایش شرمساری و نتیجتاً تشویش می گردد و در نهایت افسردگی گریبان شان را خواهد گرفت.
قدم بعدی در این مسیر مخرب، پناه بردن به افراد دیگر یاجایگزین کردن الکل، مواد مخدر و عادت های ناهنجار دیگر است تا به افراد تنها و افسرده اجازه دهد تا از رابطه نابسامان درون خود بگریزند. در این مرحله است که فرد تنها، از طریق جانشین کردن وسائل معتاد کننده به راه حل «خودتخریبی» تمسک می جوید.
خودتخریبی برای ماجرای تنهایی، شرمساری و تشویش، یک دائره بسته ایجاد می کند که شعاع ناهنجاری ها را وسیعتر می کند. تهاجم و پرخاش به دیگران یکی از جواب های مستاصل برای رسیدن به آرامش است. سکوت و پنهان کردن احساسات و عواطف شخصی، نیز از ترفندهای به ظاهر تسلی بخش خواهد شد.
راه حل نامناسب آخر، برای آدمی که هم تنهاست، هم اعتماد و آرامش خود را از دست داده است و هم مملو از حس ناگوار شرمساری است قطع رابطه هر چه بیشتر با دیگران خواهد بود.
در پایان ذکر این نکته حیاتی است که همه ماجرا مسیر دیگری خواهد گرفت و ورق کاملا بر می گردد وقتی که تنهایی آگاهانه باشد و بازنگری و شناسایی انبوه ناهنجاری های ناشی از تنهایی، بتواند در بهترین وجه، به فرصتی تبدیل شود که افراد تنها از امکانِِِ تمرکز و دقت که فقط در لحظات تنهایی میسر است استفاده کنند و دائرهِ بسته تنهایی، شرم و تشویش را بشکنند.
