آرزوی خــوبان (شعر مولانا)
بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست
بگشای لب که قند فراوانم آرزوست
ای آفتاب حسن … برون آ دمی ز ابر
کان چهره ی مشعشع ِ تابانم آرزوست
بشنیدم از هــوای تو آواز طبل باز
بازآمـــدم که ساعــد ِ سلطانم آرزوست
گفتی ز ناز … بیش مرنجان مرا بــرو
آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست
وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست
وان ناز و باز و تنـــدی دربانم آرزوست
در دست هر که هست ز خوبی قراضه هاست
آن معدن ملاحــت و آن کانم آرزوست
این آب و نان ِ چــرخ چو سیل است بی وفا
من ماهی ام … نهنگ عمانم آرزوست
یعقوب وار وااسفاها همــی زنم
دیــدار ِ خوب یوسف کنعانم آرزوست
والله که شهر ، بی تو مرا حبس می شود
آوارگــی و کوه و بیابانم آرزوست
زین همــرهان ِ سست عناصر ، دلم گرفت
شیــر خدا و رستم دستانم آرزوست
جـــانم ملول گشت ز فــرعون و ظلم او
آن نــور روی موسی ِ عمــرانم آرزوست
زین خلق ِ پــر شکایت ِ گریان شــدم ملول
آن های هــوی و نعره ی مستانم آرزوست
گــویا تـــرم ز بلبل امـــا ز رشک ِ عام
مُـــهرست بر دهانم و افغــانم آرزوست
دی شیخ با چـــراغ همی گشت گِرد شهر
کــز دیو و دد مـــلولم و انسانم آرزوست
گفــتند یافت می نــشود … جُـسته ایم ما
گفت آنک یافت می نشود … آنم آرزوست
هــرچند مفلسم نپــذیرم عقیق خــرد
کان عقیق نادر ارزانـــم آرزوست
پنــهان ز دیده ها و همه دیده ها از اوست
آن آشکار صنعت پنــهانم آرزوست
خــود کار من گذشت ز هــر آرزو و آز
از کان و از مکــان پی ارکانم آرزوست
گوشم شنـید قصه ی ایمان و مست شد
کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست
یک دست جام باده و یک دست جعـد یار
رقصــی چنین میانه ی میدانم آرزوست
می گوید آن رباب که مُــردم ز انتظار
دست و کنار و زخمه ی عثمانم آرزوست
من هم رباب عشقم و عشقم ربابی است
وان لطف های زخمه ی رحمانم آرزوست
باقــی این غزل را ای مطرب ظریف
زین سان همی شمار که زین سانم آرزوست
بنمای شمـس مفخر تبریز رو ز شــرق
من هــدهدم … حضور سلیمانم آرزوست
